اشعار

کار تو لطف و رأفت و عفو و محبّت است            حتی اگر عـذاب کـنی باز رحمت است

تو آن‌هـمه عـنایت و من این همه‌ گـنـاه            اقـرار می‌کـنم که خـلاف مـروّت است

با آنکه وهـم‌هـا به جـلالـت نـمی‌رسـنـد            کارت همیشه با من مسکین رفاقت است

با آنکه هـست نـامـۀ اعـمـال من سـیـاه            بر درگه تو آبرویَم اشک خجـلت است

از بس که نـاز عـبـد گـنه‌کار می‌کـشی            انگار می‌کند که نیازت به طاعت است

یک عـمر با تو بودم و نـشـناختم تو را            این عمر نیست غفلت و اندوه و حسرت است

بـا ایـن هـمـه گـنـاه عـزیـزم نـمـوده‌ای            بر خاک بنـدگی‌ت مرا روی ذلت است

شکـر خــدا کـه بـا هـمـه آلـوده دامـنـی            دست و دلم به دامن قرآن و عترت است

ثبت است در جـریدۀ اعمالم این حدیث            یک «یاعلی» فشردۀ صدسال طاعت است

«میثم» ز دوسـتی عـلی دست برمـدار            زیـرا تـمـام دیـن الـهـی مـحـبـت اسـت

باز بـا شـرمـنـدگی مثـل هـمـیـشه آمـدم            با امـید و آرزوی عـفـو این در را زدم

گردنم را کج نمودم، کاسۀ چشمم پُر آب            یا عظیم العفـو از این خانه ننمایی ردم

سفره دل را فـقـط پیـش شما وا می‌کـنم            آبـرویم را مریـزی، گرچه می‌دانی بدم

یا غیاث المستغیثین دست من را هم بگیر            گوش کن بر این همه فریادهای ممتـدم

مثل بدهایی که بخشیدی و خوبانی شدند            چشم پوشی کن تو از ظلم و گناه بی‌حدم

دست من خالی ست، اما‌ واسطه آورده‌ام            دسـت بر دامـان پـاک اهـل‌بـیتِ احـمدم

یا بسوزان در میان شعله خاکـستر شوم           یا ببخش این بنده را، آدم شوم بهتر شوم

من قیامت پیش رو دارم که گریه می‌کنم           وای اگر آنروز عریان وارد محشر شوم

هر عذابی هست باشد من تحـمل می‌کنم           نه نمی‌خـواهم که ننگ آل پـیغـمبر شوم

رحمت تو بیشتر از این گناهان من است           مرگ‌ بر من گر که یک لحظه جدا زین در شوم

من از اول خاک بودم خاک نعلین عـلی           ای خدا نگذار تا روزی که هستم زر شوم

ای گنهکاران گرفـتاران علیکم بالنجـف           دارم امشب می‌روم در محضرش قنبر شوم

فاطمه امشب می‌آید کـربـلا پیـش حسین           کاش من هم همسفر با حضرت مادر شوم

یا بُنیَّ دشنه دست از حنجر تو برنداشت           حق بده از داغ ذبحت دم به دم مضطر شوم

آمـدم غــرقِ خـطـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا            سَـیّـدی اِغْــفِـرْ لَـنـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که یا ربّ آمدم در دل شب آمدم            آمـدم بـا صـد رَجـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

این تویی معبود من شاهد و مشهود من            مـهـربـان مـن خـدا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که بشکسته پرم از همه مُجرم‌ترم            حـال می‌خـوانم تو را؛ رَبَّـنا یا رَبّـنا

ای تو سَتّارُالْعُیُوب ای تو غَفّارُالذُّنُوب            ای همه لـطف و عـطا؛ رَبَّنا یا ربَّنا

یا مُحِبُّ الصّابِرین یا مُحِبُّ الْمُحْسِنین            ای هـمه جـود و سخـا؛ رَبَّـنا یا رَبَّنا

یـا حَـبـیبَ الْاَتْـقـیـا، یا اِلـهَ الْاَغْـنـیـا            یا اَنـیـسَ الْاَصْـفـیـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من غریب و بی‌کَسَم خسته و دلواپَسَم            دیـگـر افـتـادم ز پـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

سویت آوردم پناه بگذر از این روسیاه            این من و این اِلـْتِـجـا؛ رَبَّـنا یا رَبَّـنا

بندۀ بُحرانی‌ات؛ کـرده نافـرمانی‌ات            دارد او شـور و نـوا؛ رَبَّـنا یا رَبَّـنـا

بنده را مـولا تویی خالـق والا تویی            گـویـمت حـمد و ثـنـا؛ ربَّـنا یا رَبَّـنا

با همه گمراهی‌ام، در عمل کوتاهی‌ام            رفته دل در کـربـلا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

این من و این چشمِ تر شعله دارم در جگر            بـر شـهـیـد نــیـنـوا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

می‌رود جانم ز تن بر شهید بی‌کـفن            بر شـهـید سـر جـدا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

یا مَتین و یا مُبین، یا اَمین و یا مُعین            «یاسر» آمد چون گـدا؛ رَبَّنا یا رَبّنا

گــدا را تـو بـا دیــدهٔ تــر بـبـخـش            بکـوبـم سـر خـویش بـر در ببخش

بـیـا قـبـل از آنـی کـه رسـوا شـوم            به پـیـش همه روز مـحـشر ببخش

بــه أمــن یــجــیـب امـــام زمـــان            تو را جان آقـای مـضـطـر ببخـش

شــدم خـاکِ نــعـلـیـنِ شــاه نـجـف            مرا این سـحـر جـانِ حـیدر ببخش

گــنــاهــان فـــرزنـــدهــا را بــیــا            دمِ آخـری جـانِ «مـادر» بـبـخـش

قـسـم می‌دهـم جـانِ آن که خـودش            گـرفـتار شد پـشـت یک در ببخش

بـحـق زمـیـن خــوردهٔ کــوچــه‌هـا            زمین خـورده‌ها را تو بهتر ببخش

ولی مقصد روضه کرب و بلاست            مـرا بـا غــم شـاه بـی‌سـر بـبـخـش

حـسـیـن نـاجـی ما گـنهکـارهاست            به ارباب مان هر چه نوکر ببخش

به گـودال هم فکـر ما بود و گفت:            مـحـبّـان مـن را مـطـهـر، ببـخـش

همان لحظه زینب صدا زد حـسین            اگـر زنـده مـانـدم بـرادر بـبـخــش

نـشد ای حـسـین جـان بـپـوشانمت            تو عریان شدی بین لشگـر ببخـش

بــیـــدارم و امــا دل بـــیـــدار نــدارم            در تـوشه به جـز این دل بیـمار ندارم

گفـتی که بیا تـوبه کن و بندۀ من باش            صد حیف که من گوش بدهکار ندارم

صد بار به رویم در این خانه گشودی            امـا مـن بـیــچـاره بـه تـو کـار نـدارم

این چشم خـطاکـار شده مـایۀ خجـلـت            در روضه دگـر چـشم گـهـربار ندارم

این بار ضرر کن، بخر این عبد گدا را            من جز تو در این شهر، خریدار ندارم

من در دو جهان دل به علی داده‌ام و بس            جـز بـا عـلـی و آل عـلـی کـار نـدارم

می‌سوزم از این سوز که سربار حسینم            ســربـار شـدم، هـمّـت عـیّــار نــدارم

می‌سوزم از این روضه که با گریه حسین گفت:            ای اهل حـرم مـیـر و عـلـمـدار ندارم

شب است و گریه و ناله کنم به حال خودم            که مرهمی بگذارم به روی بـال خودم

بگـیر دست کـسی را که اوفـتـاده ز پا            مرا تو وانـگـذاری دمی به حال خودم

مـیـان آتـش شـرم و گـنـاه مـی‌ ســوزم            که آب می‌شوم از هُـرم انفـعـال خودم

مرا بـبـخـش که دربـنـد پـنـجـۀ نـفـسـم            شکایتی نکنم چون که خود وبال خودم

زبس که خـار گـنه می‌رود به پای دلم            به دست خویش کَنَم چاه، بر زوال خودم

همیشه غرق سؤالم، چه می‌کنم با خود؟            چسان جواب برآرم، براین سؤال خودم

به غیر گریه چو طفلان مرا زبانی نیست            چگـونه حرف زنـم با زبان لال خودم

مـرا به حُـرمـت آل عبا تو می‌بـخـشی            تـمـام عـمـر بر این بـاور خـیال خودم

به محضر تو «وفایی»به گریه می‌گوید            بـبـر مرا به سـوی وادی کـمـال خودم

باز پوشـاندی گـناهم را و مشـتم وا نشد            باز هم این بنده پیش هیچکس رسوا نشد

مانده‌ام تا که گناهم را کجا مخـفی کنم؟            این گـناهـانِ کـبـیره هیچ جـایی جا نشد

خواستم تا بـین آغـوشِ کسی گـریه کنم            هرچه گشتم خوب‌تر از تو کسی پیدا نشد

خـواسـتم مثـلِ تـمـام بنـدگـانِ خـوب تو            چـند روزی بنـدۀ خـوبـی شـوم امـا نشد

خواستم تا چند روزی توبه‌ام را نشکـنم            هرچه کردم آخرش  یک روز هم حتی نشد

آبـرویی را که با بدبـخـتی و بیـچـارگی            قطره قطره جمع کردم آخرش دریا نشد

خوش به حالِ آن کسی که رو سفید فاطمه‌ست            مثل من این روزها شرمندۀ زهـرا نشد

کجا به بندۀ شـرمـنده حرف غـم بزنی            کـریم هـسـتی و باید دم از کـرم بزنی

گـشوده‌ای درِ رحمت مرا صدا زده‌ای            که جُرم و معصیتم را خودت قلم بزنی

اسیر نَفْسم و می‌خـواهم از تو با یادت            بـساط نـفـس و هـوای مرا بـهـم بـزنی

تو قادری که ز نورت، به سینه‌ام نقشی            به روشـنایی و رنگ سـپـیـده‌دم بـزنی

«قدم گذار و فرودآ که خانه خانۀ توست»            هـنـوز مـنـتـظـرم در دلـم قــدم بـزنـی

حصار امن تو ره را به دیگـران بنـدد            بـه روی بـام دلِ مـا اگـر عـلـم بـزنـی

اگر که پاک کنی از گـنه «وفایی» را            شـب تــولــد او را خــدا رقــم بــزنـی

گرچه بر این آستان روی سیاه آورده‌ام            شرمـسارم، اشک‌هایم را گواه آورده‌ام

دست خالی در ضیافت آمدن شایسته نیست            من برایت کـولـه‌باری از گـناه آورده‌ام

در جزا پروندۀ ما را بـسوزان جای ما            از قضا، من نامه‌ای پر اشـتباه آورده‌ام

بـاز کـن آغـوش خود بر بندۀ آلـوده‌ای            من به سـتّـار العـیـوبی‌ات پـناه آورده‌ام

خستۀ راهم، به یک لبخـند مهمانم کنید            از خـرابـات هـوس، حال تـباه آورده‌ام

دل بریدم از همه، دل بسته‌ام بر مِهرِ یار            رخصتی فرما، رفیقی نیمه‌راه آورده‌ام

کارهایم زشت بود اما نهادم زشت نیست            مهر مولایم علی را عـذرخواه آورده‌ام

پای من لغزید و دستم را گرفت این روضه‌ها            نـیـمه‌جـانی از کـنـار پـرتـگـاه آورده‌ام

تحفه‌ای دارم که بی‌شک حاجتم را می‌دهند            انــدکـی تـربـت بـه درگـاه الـه آورده‌ام

داغ بر دل، اشک بر رخ، آرزومند نجات            مثل حُر رو بر مسـیح قـتـلگاه آورده‌ام

در باز کن که خـسـته‌تـرین بـنده آمده            تـنها و سـر به زیـر و سرافکـنده آمده

هـــمــراه بـا امــیــد بـه آیــنــده آمــده            بـا ایـن کـه دیـر آمـده شـرمـنـده آمـده

شرمـنده‌اش نکن که گـرفـتار می‌شود

جرمش اگر نبخشی دلش زار می‌شود

غـرق گـنـاه آمـده‌ام مـی‌کـنـی قـبـول؟            با اشـک و آه آمـده‌ام می‌کـنـی قـبول؟

مـابـیـن مـاه آمـده‌ام مـی‌کـنـی قـبـول؟            رویـم سـیـاه آمــده‌ام مـی‌کـنـی قـبول؟

مثـل هـمیـشه مـطـمـئـنم رد نـمی‌کـنی

با اینکه من بـدم تو به من بد نمی‌کنی

رویـم نمی‌شـود که صـدایت کـنـم خدا            در کولـه‌بـار بندگـی‌ام نیست جز خطا

با این دلی که نیست درونش به جز ریا            یک عـمر کـار و بار دلـم بـوده ادعـا

من از خودم به خاطر معصیت عاصی‌ام

شرمنـده‌ام برای هـمین آس و پـاسی‌ام

در بـی‌نـوایـی‌ام تـو نـوا مـی‌دهی مرا            بغض شکـسته؛ حال بکا می‌دهی مرا

بی‌قـیـمتـم اگر چه؛ بـهـا می‌دهـی مرا            با یاد خود به سیـنه صفا می‌دهی مرا

می‌خـوانـمت؛ اجـابت سـبز دعا تویی

روشـن‌تـرین ضمیـر دل بنـده‌ها تویی

غـفـلت حصار بسته به دور و بر دلم            رحـمی نما به گـریـه و چـشـم تـر دلم

مـرهـون رحـمـتت شده پـا تا سر دلـم            نـامـت نـوشـتـه‌ام به روی سردر دلـم

راضی نشو دلم به کسی جز تو رو کند

با یک نفر به غیر خودت گـفتگو کند

حـالا تو هـستی و دل بی‌عـار بـنده‌ات            شرمـنـدگی و خـجـلت غـم‌بـار بنده‌ات

آشـفـتـه حـالـی و دل بـیـمـار بـنـده‌ات            تنها تو هـسـتی با خبر از کار بنده‌ات

پس لطف کن بیا و مرا بی‌خبر ببخش

در خلـوت شبانه و وقت سحر ببخش

قـلب مـرا نـرم کـرد، دیـدۀ بـارانی‌ام            تَر شده سجـاده از اشکِ پـشـیـمانی‌ام

از همه دل‌رحم‌تر، از همه نزدیک‌تر            هرچه بـرنجـانَـمـت بـاز نـمی‌رانی‌ام

عــمـرِ تــبــاهِ مـرا، بـارِ گـنــاهِ مــرا            باز بدان ای رئـوف از سر نـادانی‌ام

از تو چه پنهان پُر از حسرتِ دنیا شدم            از تو چه پنهان پُر از بی‌سر و سامانی‌ام

بندۀ شرمنده‌ات عاشقِ تو بود و هست            خواه ببـخـشایی‌ام، خواه بـسـوزانی‌ام

باز هم با رحمتی مشهود بخشیدی مرا            تا که یک «العفو» گفتم زود بخشیدی مرا

اشکـهایم راهیِ دریـای غـفـران تو شد            غرق کردی بنده را در جود بخشیدی مرا

بد شکـستم تـوبه‌هـایم را ولیکن باز هم            تا که برگشتم! شدی خشنود بخشیدی مرا

من گنهکارم ببین پرونده‌ام سنگین شده            گفتم و با شیوه‌ای پُر سود بخشیدی مرا

شد حسابم پاک و شد عشقِ تو سودِ این حساب            پاک شد هر قدر عصیان بود! بخشیدی مرا

تا ابد چـشم امـید من به تو محـدود شد            بسکه بی‌اندازه نامحـدود بخـشیدی مرا

خواند در گوشم که برگرد و نرو، توبه نکن            تا که نفْسم را کنی نابود بخشیدی مرا!

بیـچـاره و فـقـیرم، یارب الهی العفـو            از دست خود اسیرم، یارب الهی العفو
این نـفْـسِ لاأبـالـی حـال مرا گـرفـتـه            از اشـتـباه سـیـرم، یا رب الهی العـفـو

کم معصیت نکردم! کافیست خبط و خسران            ابلـیـس کرده پیـرم، یا رب الهی العفو
درمـانـده‌ام! نـدارم جز آه در بـسـاطم            از شرم سربه زیرم، یارب الهی العفو
دادی بها به این بد! اما به جای جبران            دائم بهـانه گـیـرم! یا رب الهی العـفـو
ممنون که راه دادی! حالا که نیمهٔ‌شب            خورده به تو مسیرم، یارب الهی العفو
هر طور هست باید رزق شهـادتم را            از دست تو بگیرم، یا رب الهی العفو
تا اینکه بین روضه، رو به ضریح ارباب            در کـربلا بمـیرم، یا رب الهی العفـو!

امشب گـنـاهِ دل را با آبِ توبه شـسـتم            من با خدای خوبم عهدی دوباره بـستم

گـفـتم که بارالـها! من عـبدِ رو سـیاهم            چون پـردۀ حـیا را با هر گـنه گـسستم

از لطفِ بیکرانت یک فرصتی دگر ده            شاید که فائق آیم از هر چه فعـلِ پستم

خود شاهد و گـواهم در ورطـۀ گـناهم            بر خوانِ رحمتِ تو دور از ادب نشستم

در شکرِ نعـمـتِ تو من فـاقـدِ سـپـاسـم            در کفر و ناسپاسی آخر بگو که هستم

آگه ز هر خـطـایم امّـا سـر از نـدامت            در دفـتـرِ تـمـرّد تـقـصـیـرِ در الـسـتـم

اغماض از خطا کن این رو سیه ببخشا            آن روز اگر تو دادی پرونده‌ام به دستم

یـا رب تـفـضّلی کن بر بـنـدۀ حـقـیرت            در کوی حق‌پرستان از جان تو را پرستم

ای منتهای رحمت بر من عـنایتی کن            گرچه سر از جهالت عهدِ تو را شکستم

یا رب ز درگهِ خود این روسیه مرانی            من هر که هرچه هستم آن بنده تو هستم!

گـفـتـند خالق تو، دارد بـنـای عـفـوت            با سر دویده‌ام چون دارم هوای عفوت

از روسیاهِ بدکار یک بار، دل نکندی            جرم مرا نوشتی، یک عمر پای عفوت

حسّ غـریـبه‌ها را اصلاً ندارم اصلاً!            تو عاشق گـنه‌کار، من آشـنای عفوت

خواب از سرم پریده، از بسکه گریه کردم            دنبال خود کشیده، من را صدای عفوت

سـربار بـودم اما من را بغـل گـرفـتی            بار عـذابم افـتاد، بر شانه‌های عفـوت

خون مرا بریـز و تـرس مرا مریزان            چون بیشتر می‌ارزد، خوف و رجای عفوت

بی‌آبـرویـی‌ام را اهـل کـسـا خـریـدنـد            آخر مرا کـشیدند، زیر عبای عـفـوت

یارب گدای ارباب، دارد هوای ارباب            با تذکره بگو که این هم بجای عفوت

بُـردم تو را ز یـاد و به یـاد منی هنوز            شبها مـرا به اسم، صدا می‌زنی هـنوز

از دامـن گـنــاه در افــتــاده‌ام بـه چــاه            اما چو مـاه در شب من روشـنی هنوز

زین جسم ناتوان، چه به جز عجز دیده‌ای؟            ای روح بیکران! ز چه رو در تنی هنوز؟

بر چون منی که یوسف خود را فروختم            رو می‌کنی به نـفـحـۀ پیـراهـنی هـنوز

داری اگـرچه لـشـکـری از پـاکـدامنان            مـشـتـاق دیـدن مـن تـردامـنـی هـنــوز

گردن‌کشی مرا ز تو هـرچند دور کرد            نزدیک‌تـر به من ز رگ گـردنی هنوز

از من بـعـیـد نـیـسـت بـنـالـم، که آه را            بـیـرون مـی‌آوری ز دل آهـنـی هـنـوز

بر کـشـتـزار عـمر خود آتش زدم ولی            در جستجوی دانه در این خرمنی هنوز

تکـرار شـد خـطـای من اما خـدای من            در کار عیب پوشی و بخـشیدنی هنوز

برای دردهایم روز و شب فکر دوا کردم           برای جرعه‌ای از جام فیض تو دعا کردم

تو گفتی رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً، به روی چشم           رسیدم تا به اُدْعُونِی تورا از جان صدا کردم

مرا قُـلْ یٰا عِـبٰـادِی، اَلَّـذِینَ أَسْـرَفُوا امید           چرا که از ولادت تا کنون خبط و خطا کردم

تو با لاٰ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللّٰهِ‌ت مرا خواندی           من این دل را به مهر و رحمت تو آشنا کردم

فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ سخن از عهد بستن شد           و با خود گفتم آیا بر عقود خود وفا کردم؟

تو پرسیـدی أَلَمْ أَعْـهَدْ إِلَیْکُـمْ یٰا بَنِی آدَمَ؟           نه واللهِ؛ رَهَم را از صراط تو جدا کردم

أَ لَمْ یَعْـلَـمْ بِـأَنَّ اَللّٰهَ را خـواندم نفـهـمـیدم           کجا محض رضای تو کمی شرم و حیا کردم؟

من نادان به فکر خود نمایی و ریـا بودم           تمام کـارهایم را من از روی ریـا کردم

خوش آنان که رَضِیَ اَللّٰهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْه‌اند           بدا بر حال همچون من که بر خود بد روا کردم

تو گفتی این جهان لهو و لعب، باشد متاعش کم           ولی دل را به دنیا و متاعش مبتلا کردم

إِذِ اَلْأَغْلاٰلُ فِی أَعْنٰاقِهِمْ می‌ترسم از آن روز           مرا رحمی نما یارب اگر چه ظلم ها کردم

به إِنَّ اَللّٰهَ تَوّٰابٌ رَحِـیم‌ات می‌دهم سوگند           ببخش آن جمله اعمالم که تنها در خفا کردم

خودت گفتی برای قُربِ من با واسطه آئید           دلم را خوش به اولاد کریم مرتضی کردم

برای این که گردد شاملِ حالِ دلم لطفت           نشستم دست بر سینه و رو بر کربلا کردم

برای آنکه گردد ضامنم شاهِ غریبِ طوس           دو خط روضه، دو قطره اشک هم نذرِ رضا کردم

سخن از روضه شد یاد لب خشک علی اصغر           در آن وقت و در آن ساعت میان گرگ‌ها کردم

میان کوفیان یا قَوْمِ، إِنْ لَمْ تَرْحَمُونی گفت           فدای غربتش باشد اگر بُغض و بُکا کردم

هـرکار می‌کـنـم که نـلغـزم نـمی‌شود            پیش تو سر شکـسـته نبـاشم نمی‌شود
باید که سیل جـان مرا شـسـتـشو دهد            تطهـیر من به بـارش نـم نم نمی‌شود

هر قدر هم هوای مرا داشت لطف تو            امـا دوبــاره بــنـده‌ات آدم نـمـی‌شـود
آخـر کجـا فـرار کـنـم از حـکـومـتت            وقتی که مـهـربـانی تو کـم نـمی‌شود
تو خـواسـتی که آمـده‌ام، بـی‌اراده‌ات            هرگز بسـاط تـوبـه فـراهـم نـمی‌شود
دنبال مستحـقی اگر، دست من بگـیر            بیچاره تر از آنچه که هستم نمی‌شود
من را بخر اگرچه به دردت نمی‌خورم            چیزی که از بـزرگی تو کم نمی‌شود
کارم اگر گره بخـورد گاه بهتر است            این بندگی به جز گره محکم نمی‌شود
من زخـمـی محـبـتم و شکـر می‌کـنم            بی‌زخـم سیـنـه لایق مـرهـم نمی‌شود
ما روزه‌ایم و روضه نشـیـنیم بیـشتر            ماهی بـرای ما که مـحـرم نـمی‌شـود
ما کشته‌های روضه و او هم قتیل اشک            این دو جدا دقـیـقـه‌ای از هم نمی‌شود
آن لحظه‌ای که خورد زمین بین قتلگاه            هرگز غمی به سختی این غم نمی‌شود
تنها که شد به دور تنش حلقه‌ها زدند            چون او عقیق سرخ به عالم نمی‌شود
سبقت برای نیزه زدن بر حـسین بود            هـر بـازدم بـدون زدن دم نـمـی‌شـود
آنقدر ضربه خورد ز جسمش اثر نماند            گل در گلاب این همه مبهـم نمی‌شود

من را ببـین یارب اگر غـرق گـناهم            “یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَه”من بی‌پناهم

عُشاق پُر بود از عبادت کوله‌هاشان            من که ندارم جز تو چیزی کن نگاهم

سـر به هـوا بـودم نـدیـدم راه از چاه            در عرش جـایم بود حالا قعـر چاهم

گـفـتـنـد دارد شـاه عــبـد رو سـیـاه و            من هم شـنـیدم آمدم چون روسـیـاهم

عمرم همه در سرکشی سر شد خدایا            باید دوبـاره فـرصـتی از تو بخواهم

من سرشکسته هستم از سنگ معاصی            چـیزی نمـانـده در بسـاطـم غـیر آهم

با دست خالی روبه درگاه تو هربار            العـفـو گـفـتم خـواستم یک کـربلا هم

آمـد صـدا انـگـار از حـلـقـی بـریـده            خـواهـر کـجـایی من میان قـتـلگـاهم